22 aug Vive La France!
Frankrijk is mijn grote liefde. Maar Spanje was mijn eerste. Ik deed er twee keer een talencursus en werd er één keer verliefd op de docent. Ik dronk er liters tinto de verano, rode wijn met citroenlimonade, en ik at er ontelbare tapas. Ik liftte met een vriendin duizenden kilometers kris kras door het land – geloof me: op de achterbank leer je echt Spaans spreken – zat bij een stierengevecht en klapte mee bij ieder flamenco-optreden.
Thuis luisterde ik naar Spaanse muziek en ging naar Spaanse restaurants, dat laatste meer voor de gezelligheid dan voor het eten. En: ik ging op flamenco. Zonder veel talent maar met in Spanje op maat gemaakte flamencoschoenen stampte ik enthousiast de pees in mijn rechtervoet kapot. De schoenen bleken toch iets te klein op maat gemaakt.
Spanje raakte op de achtergrond. Want liefdes komen en gaan, zo gaat dat in het leven. Net zo goed dat ik nu geen verkering meer met Appie van der Z. zou willen hebben. Toen ik vijftien jaar was kon ik me echt niets romantischer voorstellen dan samen met Appie zijn krantenwijk lopen en shaggies roken.
Tijden veranderen, godzijdank.
In 2010 gingen we op vakantie in Frankrijk. Omdat Ed dat zo graag wilde. Omdat hij Frankrijk geweldig vindt en daar al heel vaak was geweest. Ik vond alleen Parijs te doen. Maar ik liet me overhalen en ging mee naar het land van de ‘arrogante kikkervreters die geen woord Engels spreken en altijd chagrijnig zijn tegen toeristen’.
We maakten een rondje door Frankrijk, bezochten steden en dorpjes, sliepen bij Fransen thuis, reden langs kilometers lavendel en zonnebloemen, bezochten kastelen, veel winkels en nog veel meer restaurants, genoten van lunch en diner en van rood, rosé en wit.
Toen was ik om.
Want de Fransen bleken stuk voor stuk heel aardig te zijn, het eten en de wijn fan-tas-tisch, de natuur ongelooflijk en de taal, de muziek en de huizen prachtig. En omdat je soms gewoon moet doen wat goed voelt, kochten we in 2012 de oude kruidenierswinkel in het dorp Campagnac-lès-Quercy.
Nu voel ik me een begenadigd mens. Ik heb nog jaren Franse muziek, boeken en films in te halen. Nog kilometers kust te verkennen, nog heel veel steden en dorpen te ontdekken. Ik moet de taal nog onder de knie zien te krijgen, alle restaurants uit de Michelin gids nog proberen.
Ik ben rustig begonnen met de wijnen en de restaurants bij ons in de streek en de markten en de dorpsfeesten uit de omgeving. En al dat moois hebben we de afgelopen jaren gelukkig al met veel vrienden, familie en chambre d’hôte-gasten kunnen delen.
Frankrijk.
Ik werd er verliefd op en ben er heel snel van gaan houden. Eigenlijk net zoals met Ed. Want je weet wanneer het goed zit. Dat voel je.