22 aug Vacance!

Na maanden van gasten begroeten, vrienden ontvangen, heel veel praten, drinken, koken en uit eten gaan, is het tijd voor een korte vacance in Frankrijk. Tijdens die vakantie gaan we naar de kust. Lekker veel lezen, drinken en uit eten gaan.

Een paar jaar geleden streken we neer in de omgeving van Perpignan. Omdat we altijd nieuwsgierig zijn naar de ‘concurrentie’ en we andere chambre d’hôte-eigenaren ook omzet gunnen, boekten we een week bij Fransen. Bij de telefonische reservering werd door de vrouw des huizes al direct een diner bij aankomst afgedwongen. Prima, wel zo makkelijk.

De chambre d’hôte zat aan een niet heel aantrekkelijke straat en zag er aan de buitenkant onverzorgd uit. Maar van de vier minifoto’s op de typisch slecht werkende Franse website wisten we dat de charme van binnen zat.

We werden ontvangen door Freek de Jonge. Tenminste, dat was de typering die Ed zachtjes fluisterde toen we de gastvrouw de hand schudden. Geprononceerde neus, grote ronde bril, hoog in haar energie en gemankeerd in haar motoriek, een ingewikkelde shawl om haar hoofd vanwege een-slecht-haar-jaar, een weinig flatteuze tentjurk en duidelijk de baas in eigen huis.

We stonden nog met de koffers in de hand toen we van Freek de Jonge uitleg kregen over het aanwezig-en-afwezigheids-bord in de hal. We moesten onze namen opschrijven als we er waren, doorstrepen als we weggingen en uitvegen als we weer terugkwamen. Of zoiets. Tot op de dag van vandaag heb ik geen clue wat nou precies de bedoeling was. We hebben die week dan ook maar wat gedaan en ook weleens balorig de namen van andere gasten doorgestreept of uitgeveegd.

Het diner van die eerste avond gaat de boeken in als het allerslechtste-ooit-in-een-chambre-d’hôte-gegeten. We kregen een ‘buffet’ op het terras. Er was een selderiesalade waar een pak suiker in was gevallen, een koude pastasalade die nog over was van de avond ervoor, een grote schaal met verse garnalen en een gepocheerde zalm zonder enige smaakvolle begeleiding. Het hoogtepunt: een mosselquiche. Aan de onderkant verbrand en aan de bovenkant nog nat en dus nog lang niet gaar. Volgens Freek deed de oven gek maar dat ‘deed niets aan de smaak af’.

De gasten, we waren met een stuk of acht, hadden in no time de verse garnalen op, de rest bleef onaangeroerd staan. Tijdens het heen en weer fladderen tussen keuken en terras riep Freek – nogal dwingend – ‘praat met elkaar!’. Dat is natuurlijk ook een manier om een gesprek op gang te brengen…

De man van Freek zat gedurende het diner stoïcijns, met een minzaam glimlachje op zijn gezicht, aan het hoofd van de tafel te roken. Hij zei weinig en at niks – hij wist wel beter. Hij was chef wijn. Dat wil zeggen: hij schonk eerst zijn eigen glas vol en daarna waren de gasten aan de beurt.

Ed en ik kwamen ogen te kort. En wat is het toch heerlijk dat Fransen geen woord Nederlands verstaan. Toen Freek aan het eind van de avond vroeg of we morgen weer mee wilden eten riepen we allebei iets te enthousiast non merci!

De man van Freek ‘deed’ de volgende ochtend het ontbijt. Terwijl ik baantjes trok in het zwembad dekte hij de terrastafel. Met een peuk in de mondhoek. Koffie en heet water gingen in thermoskannen die betere tijden gekend hadden. Jus d’orange kwam uit een pak. Verder kwam er wat stokbrood op tafel. Pas de croissants! Ik herhaal: geen croissants!

Wel zes soorten jam, allemaal door Freek gemaakt en stuk voor stuk verrukkelijk. Ik herinner me nog een heerlijke tomaten-basilicum-jam en ook nog een courgetteschil-sinaasappel-jam. Alleen was Freek vergeten stickers op de potten te plakken en dus ging elke ochtend het gesprek over wat nu precies ook alweer in welke pot zat.

Gek genoeg hebben we die week geen gebruik meer gemaakt van de table d’hôte en hebben we ook een paar keer het ontbijt overgeslagen. En toch; we hebben het er heerlijk gehad. De kamer was geweldig, de badkamer een balzaal (tip van Freek: altijd schoonmaken met azijn – opmerking van mij: en dat ruik je), het zwembad was fris, de stranden, Perpignan en de omgeving superleuk en Freek en haar man waren een genot om naar te kijken.

Zou ik nog een keer naar Freek de Jonge en haar man gaan? Mwah, nee. Zou ik een verblijf daar willen aanraden? Dat ook niet. Had ik het willen missen?

Voor geen goud.