04 sep Sancerre

Als je het aan mij zou overlaten, zou ik een stadje kiezen met een historisch centrum, wat winkels, een paar leuke restaurants en een charmante chambre d’hôte om te overnachten. Maar ik laat het aan Ed over en daarom stoppen we onderweg naar Campagnac-Lès-Quercy in Sancerre. Daar is zeker een historisch centrum, er zitten een paar winkels en we hebben inderdaad een leuk hotelletje, maar dat is niet de reden dat we daar stoppen. We stoppen voor de wijn.

Ed schrijft al een paar jaar over wijn en als hij in de buurt van een wijnfles, wijnkaart, wijnwinkel of cave verkeert, metamorfoseert hij in Vinitorix: een fictieve wijnvorser die als kind in een vat met wijn is gevallen.

’s Avonds bestellen we bij het diner een mooie fles Sancerre en Vinitorix informeert bij de eigenaresse of zij toevallig weet of we domein Zus-en-me-Zo in het buurdorp Pouilly-sur-Loire kunnen bezoeken. De eigenaresse draait haar ogen dramatisch richting het plafond, schudt meewarig haar hoofd en puft wat tussen de gestifte lippen. Moeilijk dus. Even later komt ze terug met informatie. Non. Ze ontvangen bij het domein alleen op afspraak. We krijgen nog wel een kaartje van haar, waarop zij het telefoonnummer van het domein heeft geschreven. Samen met het verzoek om te zeggen dat wij chers clients van haar zijn, dan lukt het vast wel met het maken van die afspraak.

De volgende ochtend, Vinitorix heeft een wijnboerenroute uitgestippeld, staan we om kwart voor tien bij de eerste wijnboer in Sancerre op de stoep. Ik heb de croissantkruimels nog in mijn mondhoek hangen, bij de wijnboer zitten ze op zijn trui. Terwijl hij de slaap uit zijn ogen wrijft, heet hij ons welkom. Het is tien uur als ik de eerste slok wijn in mijn mond heb, een persoonlijk record. Alle slokken, van de proeverij van vijf wijnen, worden keurig door mij uitgespuugd. Eentje per-ongeluk-expres niet. Daar nemen we dus twee flessen van mee.

Omdat we met twee auto’s op weg zijn naar de Dordogne en ik keurig achter hem aanrijd, hoor ik pas bij de volgende stop dat we toch bij domein Zus-en-me-Zo zijn gearriveerd.

‘Hè? Zij zijn toch dicht en ze ontvangen toch alleen op afspraak?’ vraag ik.

‘Ja. Dus. En?’ zegt Vinitorix, terwijl hij met een grijns op zijn gezicht een deur opendoet en vrolijk ‘Bonjour madame’ roept tegen een streng kijkende blondine.

We staan midden in het kantoor van domein Zus-en-me-Zo. De wijnboer van dit domein maakte fantastische wijnen maar kwam in 2008 nogal tragisch aan zijn eind door een vliegtuigongeluk boven de regio Cognac (als je dan toch ergens moet neerstorten…). Zijn zoon nam de boel over en de hele wijnwereld hield de adem in: zou hij het niveau van zijn vader kunnen evenaren? En adem uit: zoonlief heeft gelukkig voor negenennegentig procent het talent van paps.

Inmiddels heeft Vinitorix de prijslijst bij de strenge blondine los weten te peuteren. Even denk ik dat de getallen naast de wijnen serienummers zijn. Dan zie ik eurotekens staan en hoop ik dat het bedrag op een doos met zes flessen slaat. Helaas.

De charme van Vinitorix werkt: bij hoge uitzondering mogen we een paar flessen kopen. Maar… ze hebben geen pin. Mooi, denk ik, dan kopen we niks, dat scheelt weer een slok op een borrel. Maar dan herinnert Vinitorix zich dat wij – die nooit cash geld op zak hebben – gisteren allebei gepind hebben. We kunnen er net twee flessen mee afrekenen.

‘Maar ik dacht dat we lekker veel wijn voor de zomer gingen inslaan, vraag ik, als we met de twee flessen terug naar de auto’s lopen.

‘Gaan we ook doen’, zegt Vinitorix geheimzinnig.

De volgende stop is bij een cave waar we vorig jaar al eens zijn geweest. Ik heb een slecht geheugen voor namen van wijnen, druiven en domeinen, maar bij binnenkomst herken ik tot mijn vreugde al een paar vertrouwde etiketten.

Een kwartier later biedt de dame achter de balie aan om het karretje met de vijf volle dozen naar de auto’s te rijden, maar Vinitorix heeft toverenergie als het wijn betreft en doet het zelf. We krijgen nog fles wijn cadeau en worden nog net niet uitgezwaaid.

Ik stap in mijn auto. Vinitorix in de zijne. Ik ga de komende honderden kilometers genieten van het landschap, de muziek en het vooruitzicht straks weer ‘thuis’ te zijn. Ik weet dat Vinitorix maar één gedachte heeft: welke fles gaan we vanavond als eerste opentrekken?

Laat de zomer maar komen, wij zijn er klaar voor.