22 aug Onderweg

Ooit werkte ik bij het televisieprogramma De Vakantieman met wijlen Frits Bom en van hem leerde ik de belangrijkste les die er is over vakantie: neem een paar dagen vrij voordat je op vakantie gaat.

Hij had gelijk. Het doet niet veel voor je gemoed om op vrijdagmiddag alles uit je handen te laten kletteren, je koffer vol te proppen en nog diezelfde avond in de auto of het vliegtuig te stappen. Neem een weekend, een dag of tenminste een ochtend vrij en slaap uit, koop nog een flesje zonnebrand, leg alles klaar en pak dan je koffer in. Dan kun je genieten van je vertrek naar je vakantieadres.

Voor ons is de rit naar de Dordogne onze voorvakantie. Ook al zou ik er soms het liefst met een vingerknip willen zijn, de uren met z’n tweetjes in de auto zijn heerlijk.

Door de vele ritten op en neer weten we precies hoe we ons elfhonderd kilometer lang moeten vermaken. Ik kan inmiddels een aardig potje Franse klassiekers (fonetisch) meezingen want speciaal voor deze gelegenheid hebben we Franse muziek op cd’s gebrand. Ook de radiozender Nostalgie met les plus grandes chansons is een uitkomst: urenlang oude hits met weinig gebabbel en als ze wat zeggen is het dat ze straks dies-cóoo gaan draaien (het blijven wel Fransen, hè?).

Bij de Action hebben we voor een habbekrats woordenboeken aangeschaft. Ieder verkeersbord dat we passeren waar een tekst op staat die ons niks zegt – oké, die mij niks zegt – zoek ik op. Mille étangs, wat zijn étangs? Aha, vijvers dus. We kochten daar ook voor pak-‘m-beet een euro een talencursus Frans op cd, ingesproken door een oude heks. Als we een uurtje in moordend tempo afgeblaft willen worden door het strenge kreng zetten we die op. De strekking van de cursus is trouwens niet très sympa: ik kan straks in vloeiend Frans zeggen dat een louche type met een doorzichtige smoes mijn handtas uit de auto gestolen heeft bij de grensovergang.

Luisterboeken zijn trouwens ook geweldig. Dankzij een kinderboek over Frankrijk weten we nu dat monsieur Poubelle in Parijs woonde en zich zo ergerde aan vuilnis op straat dat hij de prullenbak bedacht. En dat le croissant eigenlijk uit Oostenrijk komt.

Thrillers zijn helemaal het einde, Ed en ik hebben zelfs wel eens vijftig kilometer extra gereden omdat we midden in een spannende ontknoping zaten.

Maar het allerleukste is natuurlijk elkaars gezelschap. Samen plannen en lijstjes maken. Hardop meezingen. Genieten van het uitzicht en van de zon die steeds feller begint te schijnen. Lekker slap ouwehoeren of het – voor de discussie – even totaal niet met elkaar eens zijn. En een beetje bladeren in de Michelingids om misschien toch even de weg af te gaan en ergens te lunchen?

Hoe dan ook, tijdens deze voorvakanties genieten we vooral van het idee dat we straks weer in Campagnac-lés-Quercy zijn.

Oh, en mijn eigen Frits-Bom-wijze-les: neem een na-vakantie. De autorit naar huis is namelijk een prima manier om de we-zijn-weer-terug-depressie heel zachtjes aan te laten komen.