06 sep Noten

Opeens zie ik ze staan, langs de kant van de weg. Hier en daar, overal en nergens kleine, fris gele bordjes met de tekst CELINE NOIX. Het zijn stevige, geplastificeerde bordjes op een klein paaltje. Niet zo’n in een plastic mapje gestoken, willekeurig tegen een boom gespijkerde aankondiging zoals die je die hier meestal ziet. En blijft zien: lang nadat het feestje, de jaarmarkt, de vide grenier of iets anders heeft plaatsgevonden, hangt dat mapje met informatie nog steeds aan die boom. Verregend of kromgetrokken door de hitte.

De fiere bordjes van CELINE NOIX zijn anders. Ze staan op strategische plekken: net voor een bocht, bij een kruispunt, bij de entree van een gehucht of opvallend tussen een kluitje verkeersborden. Altijd met een dikke pijl; CELINE NOIX die kant op.

Maar wie of wat is CELINE NOIX? Heet Celine van achteren Noix? Is ‘Celine’ een notensoort die ik nog niet ken? Is het misschien een chambre d’hôte? Navraag bij J., onze Engelse voormalige buurvrouw, maakt duidelijk dat Celine noten verkoopt; walnoten om precies te zijn. Want de noot der noten heet in het Frans noix.

Wat is er nou zo bijzonder aan de NOIX van CELINE? Volgens J. zijn het de beste walnoten die ze ooit heeft gegeten. Is dat de reden waarom er, voor lokale begrippen, zo’n zeldzaam goeie wegwijzermarketingcampagne wordt gevoerd?

Op een heuvel bij Campagnac-lès-Quercy zit een groot bedrijf dat maatwerk keukens produceert. Hoe vaak iemand mij al de weg naar deze keukenboer gevraagd heeft… Ik denk dat er hooguit drie bijna anonieme inimini-bordjes in de omgeving te vinden zijn waar de naam van het bedrijf op staat. CELINE NOIX heeft het vijfvoudige aan zonnige bordjes in de berm staan.

En daar was-ie dan, de dag die je wist dat zou komen: onze walnoten waren op. Ook al struikel je hier over de walnootbomen, walnoten zijn duur, maar ook zo verrekte lekker. De beste koop je natuurlijk niet bij de supermarché, maar bij een producteur. Want we gunnen de hardwerkende kleine ondernemers uit de buurt wat omzet en daarbij zijn vaak nog goedkoper ook. We blijven wel Hollanders, hè.

Afgelopen zondag zie ik op de markt een klein tafeltje met een rood-wit geblokt tafellaken en daarop wat walnoten: ongepelde en reeds gekraakte, keurig netjes gehalveerde in vacuümverpakte zakjes. In eerste instantie denk ik dat dit een hobbyproject is en geen producteur want achter de tafel staat een meisje. Wat direct opvalt: dit is een bijzonder meisje. De manier waarop ze uit haar ogen kijkt, haar hangende smalle schouders en haar mond die ietsje open staat. Als we bij haar tafel staan, biedt ze ons een beetje mompelend een zelfgemaakt koekje met walnoten aan. Het koekje is verrukkelijk.

‘Madame, ik wil graag die walnoten van u,’ zeg ik, wijzend op de verpakte walnoten. ‘Hoeveel kosten die?’

Ik krijg een antwoord, maar ik versta het niet. Het meisje heeft een spraakgebrek, ze kan lastig articuleren. Ik vraag haar of ze nog een keer het bedrag wil herhalen. Dat doet ze. Ik versta haar nog steeds niet maar leg, naar ik hoop, genoeg geld neer. Dan pas zie ik dat er een fris geel etiket op het zakje met walnoten zit en valt bij mij het kwartje.

‘U bent Celine!?’, zeg ik.

‘Oui’, zegt ze een beetje verlegen.

Ik kijk of er iemand in de buurt is die Celine vergezelt, maar zo te zien runt ze de handel helemaal in haar uppie.

De dag erna lunchen we bij onze Engelse overburen. J. heeft heerlijk gekookt en op tafel staat, onder andere, een salade met superlekkere walnoten.

‘Van Celine dus’, zegt ze.

Ze had op een dag uit pure nieuwsgierigheid de gele bordjes gevolgd en kwam bij een boerderij terecht. Daar ontmoette ze Celine, haar ouders en haar zusje. Het zusje zat in een rolstoel en was zwaar gehandicapt. Het gezin runt, met twee bijzondere dochters, een walnotenboerderij waar ze de noten bio verbouwen en naast noten en koekjes ook notenolie en notentapenade maken.

Ben je in de buurt van Campagnac lès Quercy en zie je een bordje met CELINE NOIX? Volg die gele pijlen en trakteer jezelf op de allerallerlekkerste walnoten die je ooit hebt geproefd!