22 aug Histoire d’amour

Er was eens, in de jaren zeventig, in Engeland, een lange slanke jongen met een enorme bos krullen op zijn hoofd. Op een dag zag hij een frêle meisje met prachtig lang, sluik, blond haar. Ze keken elkaar aan en het was liefde op het eerste gezicht. Ze trouwden en de huwelijksreis ging naar Ibiza.

Op dat eiland fantaseerden ze over het leven dat ze samen zouden gaan leiden: Engeland verlaten en lang en gelukkig leven in een land waar de zon altijd schijnt. Omdat hij beginnend fotograaf was en zij net was afgestudeerd, hadden ze weinig geld. Daarom betrokken ze een kamer in het huis van zijn moeder. Omdat het frêle meisje oorspronkelijk uit Zwitserland kwam, behandelde de moeder haar als een ‘buitenlander’. Dat trok een zware wissel op het jonge stel. De relatie strandde en na anderhalf jaar kwam er een einde aan het sprookje.

Zij kwam een best-wel-aardige-jongen tegen en liet haar droom een beetje uitkomen door met hem in Frankrijk te gaan wonen. Hij kwam een best-wel-aardig-meisje tegen en liet zijn droom een beetje uitkomen door met haar in Spanje te gaan wonen.

32 jaar later.

Hij is na een carrière als fotograaf uiteindelijk huisschilder geworden. Hij denkt nog vaak aan het frêle meisje met het lange, sluike, blonde haar. Op een avond besluit hij: ik ga naar haar op zoek. In zijn Spaanse werkkamer begint de zoektocht, avonden lang speurt hij naar haar op internet. Hij heeft een vaag vermoeden dat ze naar een Franstalig land is verhuisd. Hij begint in Canada. Daar vindt hij een ver familielid van het frêle meisje maar die kan hem niet verder helpen.

Een jaar later.

Zijn zoektocht is ten einde. Hij heeft haar gevonden. In Frankrijk. Hij schrijft haar diezelfde avond nog een lange brief. De brief blijft ruim een jaar in zijn bureaula liggen.

Weer een jaar later.

Zijn hand zit in een Spaanse brievenbus, tussen zijn vingers zit de brief. Hij twijfelt. Laten vallen? Of toch niet? Wat haalt hij zich op zijn hals? Wat doet hij wellicht zijn best-wel-aardige-partner aan? Hij laat de brief in de brievenbus vallen.
In Frankrijk opent zij de brief en schrijft diezelfde avond nog terug. Ze corresponderen een tijdje over van alles en nog wat, zij laat de brieven zelfs aan haar best-wel-aardige-man lezen. Maar dan stuurt ze hem de brief die hun beider leven voor altijd zal veranderen. Ze is binnenkort bij hem in de buurt. Kunnen ze elkaar ontmoeten?

En nog een jaar later.

Hij is nog steeds lang en slank. De bos krullen heeft plaats gemaakt voor spierwit haar met hier en daar nog een krul. Zij is nog steeds frêle. Haar lichtbruine haar is kort en heeft wat grijze plukjes. De liefde die al die jaren is blijven smeulen laait bij die ontmoeting weer in alle hevigheid op. Ze nemen de meest gedurfde, allermoedigste beslissing van hun leven: ze besluiten alsnog hun droom uit te laten komen en de rest van hun levens met elkaar te delen. Ze nemen afscheid van hun best-wel-aardige-partners en kopen, weer een paar jaar later, een huis in de Lot.

Nu, 42 jaar na die eerste ontmoeting, zitten ze bij ons in de Dordogne aan tafel. Twee oude geliefden die nog maar net aan hun nieuwe leven begonnen zijn. Ze zijn hun droomhuis aan het opknappen. Hij doet nog weleens wat schildersklusjes, zoals de buitenboel van ons huis. Zo hebben we elkaar leren kennen. En zoals dat wel vaker gaat met eerste ontmoetingen: het voelde direct goed. En daarom vertellen ze ons nu hun histoire d’amour.

Ze beseffen dat ze hun best-wel-aardige-partners veel verdriet hebben gedaan, maar dat de liefde voor elkaar te groot was om te negeren. En nu hebben ze dan eindelijk alle tijd van de wereld om hun droom in dit mooie land waar de zon (bijna) altijd schijnt te uit te laten komen.

Hopelijk leven ze nog heel lang maar ik weet zeker dat het gelukkig zal zijn.